به گزارش سایت نود، قانونی نانوشته در فوتبال می‌گوید هیجان در این رشته ورزشی هرگز از بین نمی‌رود بلکه از حالتی به حالتی دیگر تغییر پیدا می‌کند. براساس قانون پایستگی هیجان در فوتبال حتی حذف تنها تیم ولزی این فصل لیگ برتر هم از هیجان فوتبال بین باشگاه‌های ولزی فوتبال جزیره کم نخواهد کرد.

سقوط شاگردان نیل وارناک به دسته پایین‌تر فوتبال انگلستان اگر چه با افت طراز مالی، کم شدن درآمد حق پخش تلوزیونی، کوچ بازیکنان آینده‌دار و در کلاس لیگ برتر و پیامدهای منفی دیگری همراه است؛ اما نه افت طراز مالی، نه از دست دادن حق پخش تلوزیونی و نه حتی کوچ بازیکنان این تیم نمی‌توانند هیجان را از سکوهای ورزشگاه کاردیف‌سیتی بگیرند. آنها فصل بعد برای بقا در لیگ برتر نخواهند جنگید اما فرصت رویارویی با سوانزی، دیگر تیم ولزی و تجربه دوباره دربی ولزی‌های جنوب از همین حالا سکوهای ورزشگاه‌های 2 تیم را داغ کرده و نویدبخش هیجانی از جنس دربی است.
سقوط کاردیف به دسته پایین‌تر بهانه خوبی است برای یادآوری آخرین دیدار دو تیم در سال 2014 که در لیگ برتر و در ورزشگاه خانگی تیم سوانسی موسوم به« لیبرتی» برگزار شد. در فصلی که کاردیف مثل بیشتر ادوار حضورش در لیگ جزیره برای بقا می‌جنگید و سوانسی جاه‌طلبانه میانه جدول را بالاتر از تیم‌هایی مثل استون‌ویلا، وستهام‌یونایتد و ساندرلند اشغال کرده بود آخرین مصاف لیگ برتری2 تیم ولزی رقم خورد که در آن مسابقه تیم میزبان با گل‌های روتلیج و دایر پیش افتاد و در دقایق پایانی با گل ویفلرد بونی کار را برای رقیب هم‌وطنش به اتمام رساند. سوانزی که بعد از 7 سال حضور در لیگ برتر و رسیدن به رتبه هشتم در فصل 15-2014 فصل پیش به دسته پایین‌تر سقوط کرده بود در این فصل هم عملکرد مطلوبی نداشت و در جایگاه نهم جدول صعود نکردنش به لیگ برتر قطعی شده است.
توسعه لیگ انگلیس به لیگ بریتانیا این اجازه را به برخی تیم‌های ولزی داده که با حضور در بین بزرگان فوتبال جزیره به دنبال کسب افتخار باشند. ولزی‌ها با سقوط کاردیف به دسته پایین‌تر بعد از 8 سال دوباره هیچ تیمی در لیگ برتر انگلستان نخواهند داشت اما دسته پایین‌تر معروف به «چمپیونشیپ» یا رقابت‌های باشگاهی انگلستان همواره شاهد حضور تیم‌های ولزی‌ بوده و در فصل آینده با حضور کاردیف‌سیتی، سوانسی و بریستول‌سیتی 3تیم ولزی خواهد داشت و 2 دربی که شاید دربی بزرگ‌تر همان رقابت ولزی‌های جنوب و جدال تیم‌های سوانسی و کاردیف است؛ مسابقه‌ای که اگر چه حساسیت‌های دربی‌های دیگر در این کشور را ندارد اما به نوعی رقابت کوچک‌ترهایی است که جسارت حضور میان بزرگان را دارند و در لیگ غیرقابل پیش‌بینی انگلیس گاهی هم موی دماغ تیم‌های مدعی می‌شوند. مثل فصل قبل که سوانسی با بردن لیورپول و آرسنال خودی نشان داد اما این پیروزی‌ها منجر به بقای آن‌ها در لیگ برتر نشد. هر چقدر هم حضور در لیگ جزیره منجر به پیشرفت باشگاه‌های ولزی شود اما باز هم آنها در این لیگ مثل یتیم‌هایی هستند که دست بزرگتری روی سرشان است و همیشه مدیون انگلیسی‌ها و زیر بار منت اتحادیه فوتبال این کشور خواهند بود. ولزی‌ها شاید در میان غول‌های جزیره روستایی‌هایی به حساب می‌آیند که درهای تمدن با لطف و سخاوت به رویشان باز شده است اما همه، آن‌ها را از ظاهر روستایی‌شان تشخیص می‌دهند و خودشان هم با توجه به عملکردشان که در بهترین حالت یک جام اتحادیه و یک جام حذفی توسط 2 تیم کاردیف و سوانسی است، روستایی بودن خود را باور دارند و اعتماد به نفس کافی برای قدرت‌نمایی را در میان شهری‌های متمول ندارند.
با این حساب دربی فصل بعد لیگ سطح دوم انگلیس اگر چه هیجان حضور در لیگ برتر و جدال با بزرگان فوتبال را ندارد اما فرصتی خواهد بود برای روبه‌رو شدن با هم‌ولایتی‌های قدیمی و تیم‌هایی که به لحاظ هویت چیزی از یکدیگر بیشتر ندارند. دربی ولزی‌های جنوب شانس داشتن اعتماد به نفس در حد و اندازه‌های بزرگی زیر پرچم یک کشور را به 2 تیم خواهد داد و به ما یادآور می‌شود در مستطیل سبز همیشه دلیلی برای جنگیدن وجود دارد و هیجان در فوتبال فقط از حالتی به حالت دیگر تغییر می‌کند.