به گزارش ایلنا، در شرایطی که حدود 3 ماه از پایان جام جهانی 2018 روسیه می‌گذرد، اعضای اصلی کمیته برگزاری مسابقات و همچنین مسئولان فیفا گزارشی تفصیلی از عملکرد تیم ها در جام جهانی منتشر کرده اند. این گزارش که مقایسه ای آماری بین تیم ها است، نشان می دهد ایران در کجای جام جهانی بود و شاگردان کی روش چگونه توانستند برابر سه هم گروهی خود قرار بگیرند. البته نقص این آمار شاید این باشد که حریفان هر تیم یکسان نبودند که این نقص امکان دارد در هر گزارشی وجود داشته باشد و نمی توان شرایط یکسان برای تمام تیم ها در یک تورنمنت به وجود آورد.

و حالا پاسخ به سوال اصلی؛ ایران در کجای جام جهانی 2018 قرار می گیرد؟

مالکیت توپ: نصفِ اسپانیا!

یکی از سنجه های جذاب برای بررسی عملکرد یک تیم، مالکیت توپ است. طبیعتا تیمی که بیشتر توپ را در اختیار داشته باشد، فرصت موقیت سازی بیشتری را هم خواهد داشت و به زعم بسیاری از فوتبال دوستان، این شیوه بازی زیباتر و تماشاگرپسندتر است؛ همانطور که اسپانیا با ارائه درست چنین شیوه ای از سال 2008 موفق شد طرفداران بسیاری را در جای جای دنیا کسب کند. ماتادورها در 4 بازی جام جهانی میانگین 69 درصد مالکیت توپ را ثبت کردند که البته نتیجه ای جز حذف در یک چهارم نداشت. تیم هایی نظیر آلمان و آرژانتین هم مالکیت توپ بیش از 60 درصد داشتند و نکته جالب این که عربستان سعودی نیز در هر سه بازی صاحب بیش از 50 درصد توپ بود.

میانگین مالکیت توپ ایران در 3 بازی 33 درصد بود که پایین ترین میزان در بین 32 تیم حاضر در جام جهانی 2018 است. البته نباید فراموش کرد که بسیاری از تیم های دنیا با همین شیوه به موفقیت می رسند و تنها شاید سبک بازی شان مورد پسند هواداران نباشد.

ارسال پاس: کم، درصد پاس صحیح: کمتر

طبیعتا تیمی که توپ را کمتر در دست داشته باشد، پاس کمتری هم ارسال می کند. یوزها در هر بازی جام جهانی به طور میانگین 244 پاس بین هم رد و بدل کردند و در بین ضعیف ترین تیم ها از این حیث قرار گرفتند. نکته جالب این که میانگین جام جهانی 2018 عدد 465 پاس به ازای هر بازی است و در واقع آمار تیم ایران در روسیه نصف میانگین جام جهانی بود!

همچنین ایران در میانگین پاس صحیح نیز نسبت به دیگر تیم های حاضر در جام جهانی ضعیف تر عمل کرد. 64 درصد پاس های شاگردان کارلوس کی روش درست بودند، آن هم در شرایطی که میانگین کلی عدد 82 را نشان می دهد.

دفاع با عرض زیاد و طول کم

آمارهای فیفا نشان می دهد وقتی تیم ایران صاحب توپ نبود، بازیکنان با فاصله کمتری نسبت به هم قرار می گرفتند و به عبارتی سعی می کردند با ایجاد تراکم در زمین خودی، مانع از نفوذ حریفان شوند؛ خصوصا این که بازیکنان حریف از تکنیک خوبی بهره می بردند و کی روش می خواست در صورت فریب خوردن یک بازیکن، مهره های بعدی از پشت سر و کنار بتوانند جای خالی را پوشش دهند. محدوده تحت پوشش ایران در هنگام عدم مالکیت توپ، 510 متر مکعب بود و این عدد در هنگام مالکیت توپ به 449 تقلیل می یافت.

همچنین زمانی که توپ در دست حریف بود، بیشترین فاصله طولی بین آخرین مدافع و مهاجم نوک ایران عدد 29 متر را نشان می دهد. در هنگام مالکیت توپ این آمار بیشتر می شود چرا که سردار آزمون به عنوان مهاجم نوک در زمین حریف پیش روی می کرد، هر چند که این افزایش تنها 8 متر است.

اما با بررسی فاصله عرضی در هنگام مالکیت توپ و عدم مالکیت توپ می توان به نتایج جالبی رسید. در هنگام مالکیت توپ بیشترین فاصله عرضی 27 متر بود اما وقتی حریف توپ را در اختیار داشت این عدد به 32 متر می رسد. به عبارتی ایران زمان از دست دادن توپ از طول بازی خود می کاست و به عرض اضافه می کرد.

علیرضا بیرانوند؛ نزدیک به آمار جهانی

به طور میانگین در هر بازی، دروازه بان های حاضر در جام جهانی 28 پاس ارسال کردند. گلر تیم هایی چون آلمان و اسپانیا در این امر فعال تر بودند. علیرضا بیرانوند که در جام جهانی عملکرد قابل قبولی داشت، در هر بازی به طور میانگین 23 پاس ارسال کرد که آماری نزدیک به میانگین جام جهانی است. البته دقت پاس دروازه بان ایران 39 درصد بود اما این عدد در آمار کلی جام جهانی 68 درصد می باشد.

قابل قبول در ورود به محوطه جریمه و یک سوم حریف

ایران اگرچه مالکیت توپ نداشت و در دقت پاس هم ضعیف عمل کرد، اما در حملات در حد و اندازه های خود موفق ظاهر شد. شاگردان کارلوس کی روش میانگین 23 مرتبه ورود به محوطه جریمه حریف را ثبت کردند؛ یعنی 9 مرتبه کمتر از میانگین جام جهانی. همچنین در ورود به یک سوم دفاعی حریف نیز تیم ایران نزدیک به میانگین کلی بود؛ 47 در مقابل 58.

از معدود فاکتورهایی که در آن ایران بالاتر از میانگین جهانی است، می توان به معیارهای مختلف در دوندگی اشاره کرد. شاگردان کی روش 8 هزار و 200 متر را با سرعت بیش از 20 کیلومتر بر ساعت دویدند، آن هم در شرایطی که میانگین جام جهانی 7 هزار و 554 متر بود! همچنین مسافت پیموده شده توسط ایرانی ها با سرعت بیش از 25 کیلومتر در ساعت عدد 2250 است، یعنی حدود 200 متر بیشتر از میانگین جهانی.

همچنین بازیکنان تیم ملی ایران در مرکز یک سوم دفاعی خودی کنش های دفاعی کم سرعت بیشتری نسبت به دیگر تیم ها داشتند. ایران در مجموع 365 بار در مرکز خط دفاعی فعالیت کرد که میانگین این آمار برای تیم های حاضر در جام جهانی 330 می باشد.

دور زدن حریفان با پاس عمقی؛ نیاز به تلاش بیشتر!

تعداد دفعات از دور خارج کردن بازیکنان حریف در جریان بازی برای تیم ملی ایران با پاس های عمقی 149 بار ثبت شده است، در حالی که میانگین کلی این آمار 264 مرتبه می باشد. این موضوع شاید بیشتر به خلاقیت هافبک ها ارتباط داشته باشد. ایران در جام جهانی اکثرا با 2 هافبک دفاعی بازی کرد و این موضوع باعث شد تا کار برای بازیکن جلوتر از دو هافبک دفاعی سخت تر باشد و نتواند آن طور که باید و شاید سه مهاجم تیم ملی را تغذیه کند.

البته ایران در از دور خارج کردن مدافعان حریف با پاس عمقی، نزدیک به میانگین جهانی عمل کرد. 28 در مقابل 33 نشامی دهد شاگردان کی روش وقتی به دروازه حریف نزدیک می شدند می توانستند بهتر پاس عمقی و کلیدی بفرستند.